سندروم کودک دیجیتال یا اوتیسم دیجیتال

به گزارش جایگاه خبر، سندروم کودک دیجیتال یا بیبی دیجیتال واژه ای است که جدیدا در بین عموم و حتی درمانگران استفاده می شود. به تازگی در سراسر جهان آمارها نشان می‌دهند که شیوع اوتیسم نسبت به دو دهه‌ی گذشته در حال افزایش‌ است.

سندرم کودک دیجیتال یا اوتیسم مجازی (virtual autism) زمانی ایجاد می شود که کودکان کمتر از ۳ سال ساعات زیادی از روز، مثلا بیش از ۴ ساعت، در معرض نمایشگرهای دیجیتال باشند که در نتیجه «محرومیت حسی – حرکتی و اجتماعی – عاطفی» خواهند داشت.

سال های اول زندگی زمانی است که مغز و ساختارهای آن در حال رشد اساسی خود هستند و مغز حالت پلاستیکی و منعطف دارد و چنین چیزی می تواند اثرات جبران ناپذیری بر آن ایجاد کند. در حال حاضر یعنی در عصر دیجیتالی شدن و تغییر سبک زندگی با وجود گجت‌ها و لوازم الکترونیکی ارائه دهنده مدیا مثل تلفن های همراه، تبلت، لپ تاپ و تلویزیون دسترسی کودکان به رسانه‌های الکترونیکی بیشتر از نسل قبلی است. در این وضعیت درست مانند پروانه ای که به سمت نور کشیده می شود، کودکان نیز به سمت صفحه نمایش کشیده می شوند. گاهی اوقات درجه این درگیری آنقدر زیاد است که آن ها در زمان صرف غذا و حتی در توالت هم از ابزارهای دیجیتال استفاده می کنند!

مطالعه ای که در سال ۲۰۱۵ منتشر شده است، نشان می دهد که تقریباً ۹۷ درصد از کودکان ۶ ماهه تا ۴ ساله از وسایل دیجیتال استفاده می کنند و حدود سه چهارم این کودکان موبایل شخصی دارند.

مدل های اکولوژیکی رفتار معتقد هستند که ویژگی های کودک، عوامل محیطی، فضای منزل و رفتار افراد مهم و خصوصا سبک فرزند پروری والدین بر استفاده از وسایل دیجیتال تاثیرگذار هستند. از طرفی نباید فراموش کنیم که والدین اصلی ترین الگو برای کودکان خود هستند، در شرایطی که پدر و مادر ساعت های زیادی از روز خود را صرف استفاده از ابزارهای دیجیتالی می کنند و به نوعی حتی درگیر اعتیاد الکترونیکی هستند، چندان جای تعجب نیست که کودکان هم با آن ها همانندسازی کنند

استفاده افراطی از وسایل دیجیتال در سنین خردسالی که دوره حساس رشدی است و مغز با سرعت زیادی در حال نمو است و حالت پلاستیکی و منعطف (neuroplasticity) دارد، می تواند آناتومی مغز و معماری شبکه های عصبی را تغییر داده و تاثیرات منفی بسیار زیادی بر فرایند رشد بهنجار کودک بگذارد.

به قلم: محسن بهمنش روانشناس